Δύο φωτογραφίες από τα παλιά, κιτρινισμένες από το χρόνο, γεμάτες σημάδια, με τα χρώματά τους αλλοιωμένα, πρέπει να είναι λίγο πριν το 1980.
Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή τους, τις σκανάρισε ο Μαρίνος, ένας φίλος από τα πολύ παλιά και μου τις έστειλε σαν αντίδωρο επειδή δημοσίευσα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της γιαγιάς του στο http://kastrinos.blogspot.gr
Μερικά αθώα παιδικά βλέμματα, μια πονηρή ματιά ανάμεσά τους.
Η Νατάσσα, ο Μαρίνος, η Μαρία, ο Γιάννης.... Μ' αυτά τα παιδιά μεγάλωσα, τα δικά μου καλοκαίρια δεν είχαν διακοπες σε ενοικιαζόμενα δωμάτια κοντά στην παραλία, είχαν παιχνίδι από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στο δρόμο έξω από το πατρικό μου, σκοινάκι και κυνηγητό, κρυφτό και ατέλειωτες στροφές γύρω από τον εαυτό μας μέχρι η ζαλάδα να μας ρίξει κάτω!
Και επιστροφή στο σπίτι μόνο όταν το φως πια ήταν λιγοστό στο δρόμο, το παιχνίδι της μέρας διέκοπτε η φωνή της μάνας που μας αναζητούσε... Την άλλη μέρα πάλι από την αρχή!
Αυτός ήταν ο κύκλος των καλοκαιριών μας στην πόλη, στη φτωχική μας γειτονιά. Χωρίς την ύπαρξη παππού και γιαγιάς στο χωριό και χωρίς την οικονομική δυνατότητα για διακοπές εκτός πόλης, κυλούσε κάπως έτσι...
Οι αξέχαστες μεσημεριανές βεγγέρες...
Μετά το φαγητό όλοι έψαχναν μια σκιά στο δρόμο για να δροσιστούν. Οι γυναίκες έπιαναν τα εργόχειρά τους, οι άντρες προσπαθούσαν να τους ξεκλέψουν μια... ματιά και όλοι μαζί κυνηγούσαν εμάς τα παιδιά για να ξαπλώσουμε έστω για μια ώρα! Ήταν οι ώρες που επιστρατεύονταν ο... "Μεσημεράς" και άλλα τέτοια όντα, εφευρέσεις τις στιγμής προκειμένου οι γονείς να ηρεμήσουν έστω για λίγο.
Τί παράξενα συναισθήματα προκαλεί αυτή η φωτογραφία... Ο παππούς, η λατρεμένη γιαγιά που μας μεγάλωσε στην ποδιά της, η κυρία Μαρία...
Πόσο άλλαξε ο κόσμος μας, πόσο μπερδεμένος έγινε...
Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή τους, τις σκανάρισε ο Μαρίνος, ένας φίλος από τα πολύ παλιά και μου τις έστειλε σαν αντίδωρο επειδή δημοσίευσα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της γιαγιάς του στο http://kastrinos.blogspot.gr
Μερικά αθώα παιδικά βλέμματα, μια πονηρή ματιά ανάμεσά τους.
Η Νατάσσα, ο Μαρίνος, η Μαρία, ο Γιάννης.... Μ' αυτά τα παιδιά μεγάλωσα, τα δικά μου καλοκαίρια δεν είχαν διακοπες σε ενοικιαζόμενα δωμάτια κοντά στην παραλία, είχαν παιχνίδι από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στο δρόμο έξω από το πατρικό μου, σκοινάκι και κυνηγητό, κρυφτό και ατέλειωτες στροφές γύρω από τον εαυτό μας μέχρι η ζαλάδα να μας ρίξει κάτω!
Και επιστροφή στο σπίτι μόνο όταν το φως πια ήταν λιγοστό στο δρόμο, το παιχνίδι της μέρας διέκοπτε η φωνή της μάνας που μας αναζητούσε... Την άλλη μέρα πάλι από την αρχή!
Αυτός ήταν ο κύκλος των καλοκαιριών μας στην πόλη, στη φτωχική μας γειτονιά. Χωρίς την ύπαρξη παππού και γιαγιάς στο χωριό και χωρίς την οικονομική δυνατότητα για διακοπές εκτός πόλης, κυλούσε κάπως έτσι...
Οι αξέχαστες μεσημεριανές βεγγέρες...
Μετά το φαγητό όλοι έψαχναν μια σκιά στο δρόμο για να δροσιστούν. Οι γυναίκες έπιαναν τα εργόχειρά τους, οι άντρες προσπαθούσαν να τους ξεκλέψουν μια... ματιά και όλοι μαζί κυνηγούσαν εμάς τα παιδιά για να ξαπλώσουμε έστω για μια ώρα! Ήταν οι ώρες που επιστρατεύονταν ο... "Μεσημεράς" και άλλα τέτοια όντα, εφευρέσεις τις στιγμής προκειμένου οι γονείς να ηρεμήσουν έστω για λίγο.
Τί παράξενα συναισθήματα προκαλεί αυτή η φωτογραφία... Ο παππούς, η λατρεμένη γιαγιά που μας μεγάλωσε στην ποδιά της, η κυρία Μαρία...
Πόσο άλλαξε ο κόσμος μας, πόσο μπερδεμένος έγινε...
Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου