Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά....


Από χτες το απόγευμα ξεφυλλίζω τις κιτρινισμένες σελίδες του μυθιστορήματος που λάτρεψα στην εφηβία μου, τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά" του Κώστα Μουρσελά.
Το αγόρασα παραμονή Χριστουγέννων του 1992, την περίοδο που ο ΑΝΤ1 πρόβαλε την τηλεοπτική του μεταφορά σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη.
Ήταν η εποχή που ήθελα να γίνω συγγραφέας, που δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα και με κανέναν. Ήταν τότε που οικογένεια για μένα ήταν οι φίλοι μου, ουσία της ζωής η παρέα μαζί τους και το μέλλον ήταν όλο δικό μας.
Και κάπου εκεί, ήμουν σίγουρος πως ο κόσμος μπορούσε με άνεση να περιμένει να τον αλλάξω!
Τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά" ήταν στα 16 μου χρόνια παραπάνω από ένα απλό βιβλίο που ξενύχτησα τρεις βραδυές για να το τελειώσω.
Ήταν το εγχειρίδιο της ζωής.
Ήταν η γνώση του κόσμου όπως δεν τον είχα ποτέ πριν φανταστεί.

Ο συγγραφέας του έφυγε το περασμένο Σάββατο 15 Ιουλίου, αργά το βράδυ.


"-Εγώ τέλειωσα Μανωλόπουλε, στο είπα. Ηρέμησα πια. Το βλέπεις αυτό το μπουκάλι; Είναι το τελευταίο που θα πιω. Καθάρισα, τέρμα. Δεν σας κάνω τη χάρη να σβήσω. Εσύ να δούμε. Θ' αφήσεις ποτέ να βγουν απο μέσα σου τόσα σκατά; Θ' αφήσεις να ξεμπουκάρουν οι θάλασσες και τα ποτάμια και οι μνήμες; Θα τ' αφήσεις ποτέ έξω στο φως; Μια ζωή, μπάσταρδε, τα κλείνεις, τα μπλοκάρεις, βάζεις φράγματα..... Και να πω ότι δεν ξέρεις την παγίδα ή οτι το ξεπέρασες και εντάξει, ησύχασες; Εσύ μια ζωή είσαι εδώ και εκεί, πηγαινοέρχεσαι μετέωρος, δεν ακουμπάς πουθενά. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ήσουνα βαλτός να σαμποτάρεις τη ζωή σου. Μαλάκα!"

Ευχαριστώ πολύ για όλα.
Μα κυρίως, για κάθε ανάμνηση που μου ήρθε στο μυαλό απόψε.
Θυμήθηκα φίλους, παρέες, τη ζάλη από το πιοτό, τον βήχα από το βαρύ τσιγάρο.
Ζωντάνεψαν φίλοι που χάθηκαν, είδα το γέλιο τους ζωντανό μπροστά στα μάτια μου, άκουσα τη φωνή τους ξανά στο δωμάτιο!
Είμαι ευγνώμων....


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου